Էությամբ ուժեղը

Հայաստանում և ընդհանրապես աշխարհում շատ կա՞ն (կայի՞ն) պետական-քաղաքական ներկա և նախկին գործիչներ, երկրի նախկին առաջնորդներ, որոնք կվերադառնային իրենց հայրենիք այն իրավիճակում, որում 2018թ.ամռանը Մոսկվայից Հայաստան վերադարձավ նախկին նախագահ Քոչարյանը: Պատասխանը ակնհայտ է՝ չկան և նրա այդ արարքը նախադեպ չունի:

Գտնվել մի գերտերությունում, որում արժանացել և վայելում ես իրական բարեկամական ջերմ վերաբերմունքի և բարձր վստահության՝ ընդհուպ, նախագահական մակարդակով և կամավոր վերադառնալ հայրենիք, որտեղ քո նկատմամբ հարուցվել է քրեական մի գործ, որի «բարեհաջող» ավարտի դեպքում քեզ «բաժին է հասնելու» մինչև 10 տարի ազատազրկում՝ չէր համարձակվի ոչ ոք:

Վերադառնալ հայրենիք, որտեղ համաժողովրդական ալիքի վրա իշխանության եկածները նպատակ են դրել առկա բոլոր հնարավոր միջոցների կիրառմամբ ոչնչացնելու քեզ ոչ միայն քաղաքականապես, այլև ինչու ոչ՝ ֆիզիկապես:

Եվ դու ունենալով հնարավորություն առանց որևէ ջղաձգման խուսափելու այդ հեռանկարից և առոք-փառոք տեղավորվելու Рублевка-ում կամ մի այլ նմանատիպ վայրում և քաղհալածյալի անվան ներքո վայելելու մնացյալ կյանքը, ընտրում ես հայրենիք վերադառնալու և պայքարի մեջ մտնելու տարբերակը՝ բոլորից լավ պատկերացնելով ուժերի հարաբերակցության ահռելի անհավասարություն ու հաջողություն գրանցելու գրեթե անիրատեսական հնարավորությունը:

Բայց նա վերադարձավ, որովհետև ինքը Ռոբերտ Քոչարյանն էր, այլ ոչ թե Վիկտոր Յանուկովիչը կամ էլ Ղրղզստանի նախագահները, որոնք նախընտրեցին «տեղավորվելու» վերոնշյալ տարբերակը:

Նա վերադարձավ աչքի առաջ ունենալով այն բոլոր հնարավոր զրկանքներն ու վտանգները, որոնք պետք է կրեր՝ կալանք, բանտային ռեժիմ, բանտախցում իր ֆիզիկական գոյությանը իրապես սպառնացող հազար ու մի միջոցներ և այլն:

Նա վերադարձավ մի իրավիճակում, երբ օրվա իշխանությունը վայելում էր համաժողովրդական սեր և վստահություն և այդ իշխանության դեմ գնալը հավասարազոր էր ինքնասպանության:

Նա վերադարձավ և արեց այն, ինչը չէր կարող անել ոչ ոք:

Վերադարձավ և մեր բոլորի աչքի առաջ պատվով կրեց բոլոր այն զրկանքները, որոնք նրան «պարգևեցին» օրվա իշխանավորները: Միայն այս մի արարքը բավական է պատկերացում կազմելու այս մարդու ՈՒԺԵՂ լինելու մասին :

Այս մարդուց ՈՒԺ է ճառագում:

Բնական, աստվածատուր, տեսանելի՝ կամքի, դիմադրողականության, իրական «դուխ»-ի ուժ:

Հայաստանին հիմա օդի ու ջրի պես ՈՒԺԵՂ առաջնորդ է պետք՝ առկա դաժան մարտահրավերներին դիմագրավելու կենսունակ կառավարման համակարգ ձևավորելու համար:

Ազատական, ժողովրդավար, հումանիստ կամ չգիտեմ ինչ համակարգեր ու առաջնորդներ դեռ կհասցնենք ունենալ, միայն թե չկործանենք վերջին հազարամյակի համազգային ամենամեծ ձեռքբերումը՝ ՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ու ամենավերջին ապուշի պես չմսխենք այն:

Այս մարդն ի զորու է կործանումից փրկելու Հայաստանի պետականության դեռևս գոյություն ունեցող բեկորներն ու քայլ առ քայլ վերականգնելու նրա երբեմնի բարի համբավն ու աշխարհասփյուռ հայության լխճված արժանապատվությունը: Հանուն այդ գերկենսական նշանակության ծրագրի իրականացման ՊԱՐՏԱՎՈՐ ենք մի կողմ դնել համահայկական տիրույթում նրա հանդեպ ձևավորված թե՛ համակրանքը թե՛ հակակրանքը և ստորադասել դրանք նրանից ճառագող ՈՒԺԻՆ:

Այսօրվա աշխարհում ուժին այլընրանք չկա, որովհետև այն պարզապես գոյություն չունի և «ուժն է ծնում իրավունք» ասույթը արդիական է առավել, քան երբևէ: Միայն ՈՒԺԵՂ առաջնորդն է ի վիճակի առանց կորուստների, անցնցում ու անարյուն ետ բերել ՆՓ & ՔՊ контора-ի կողմից գահավիժման եզրին հասցված երկիրը, պետությունն ու Հայրենիքը՝ վերջ ի վերջո…

Ничего личного, это просто REALPOLITIK!

Արգամ ՊՈՂՈՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ